Smarzowski pominął w tym obrazie swoje środowisko - środowisko twórców, a szkoda, bo niewielu pamięta "Małą apokalipsę" Konwickiego i mało kto wie o istnieniu "Miazgi" Andrzejewskiego, nie wspominając o Szpocie.
Czerwona Msza najsilniej wciągnęła twórców i najsilniej zdegenerowała, ale Smarzowski widzi tylko lud i to z pominięciem przytłaczającej większości, od 70 lat stojącej przy wartościach, z wartości czerpiącej swoją moc, siłę, wytrwałość i dumę.
Dzięki filmowi, Smarzowski i znaczna część środowisk (opinio)twórczych, sądząc po recenzjach, poczuli się wspaniali, szlachetni i piękni. Bardzo tego potrzebowali...