Nie podzielam wysokich ocen krytyków. W tym filmie nie ma nic odkrywczego. To wszystko już było w wielu podobnych filmach. Ascetyzm środków wyrazu a w tym gry aktorskiej Fassbendera stał się sztuką dla sztuki. Forma zdecydowanie przerosła treść. Rozumiem, że Fassbender dostał rolę „po warunkach”, ale czy widz ma się skupiać wyłącznie na studiowaniu jego kamiennej twarzy, bo nic innego nie jest w stanie przyciągnąć uwagi? To ja już wolę filmy Bustera Keatona, bo tam jego ascetyczna twarz bez wyrazu miała sens, stanowiąc kontrapunkt do pozostałych „okoliczności przyrody”. Powtarzające się monologi oraz pewna sprzeczność między ich wymową a działaniami głównego bohatera nie wystarcza do przebicia muru znużenia utartymi schematami, w których osadzono akcję, przewidywalną  aż do przysłowiowego bólu.